امروز بعد ازمدت ها یاد اینجا افتادم و وقتی اومدم دیدم هنوز چند نفری به اینجا سر می زنند این بود که تصمیم کرفتم سلامی بهشون بدم و نمی دونم چرا وسوسه شدم بنویسم . فضای ورد پرس عوض شده و کلی گشتم تا این دیوار نویس را پیدا کردم. .
من هنوز وبلاگ ها را می خونم البته در سکوت .برای کوله بار عزیزم خیلی خوشحال شدم که بالاخره پرونده شون تکونی خورد و رینا هم که در کارش پیشرفت کرده و باعث بسی خوشحالیه. مریم جان متاسف شدم که دوستت را از دست دادی غم سنگینیه. دوستان دیگه هم ظاهرن در حال ادامه ی زندگی هستند.
وبلاگ های مهاجرتی اغلب و خاموش و ساکتند و از اون شور حال چهار پنج سال پیش خبری نیست شاید بشه گفت اکثر گفتنی ها گفته شده البته هنوز تجربیاتی هست که مطمئنن ارزش گفته شدن داره اما اداره ی یک وبلاگ به تنهایی و سر پا نگه داشتن اون کار بسیار وقت گیریه. خوب بود اگر جایی بود که هر کس می تونست بره و یک چیزی که به نظرش ارزش گفته شدن را داره بنویسه برای آینده گان و یا دیگران.
من و خانواده ام هم خوبیم و زندگیمون در اینجا به یک ثبات نسبی رسیده. از مهاجرت بسیار راضی هستم و فکر نمی کنم در شرایط عادی برای زندگی به ایران برگردم. البته سفر و دیدار چرا که نه اما تاسف می خورم برای سال هایی که اونجا از دست دادم زیر انواع فشار ها و هیجانات کاذب و غیر ضروری.
اینجا هم بهشت نیست البته . هرچند از نظر زیبایی بعضی جاهاش با شنیده های ما از بهشت هماهنگه اما همه چیز زیبایی نیست. اینجا هم ظلم و اجحاف هست اینجا هم آدم ها اگه دستشون برسه و ترس از قانون نباشه سر هم کلاه میذارن و به هم دروغ میگن اما یک توافق همگانی وجود داره که ظاهر امور خوب و سالم به نظر میرسه باید خیلی بری تو کنه اش تا بفهمی انسان های همه جای دنیا امیال و اغراضشون یکیه فقط یک جاهائی بی سیاست و بی تمدنن و با خشونت خواسته هاشونو اعمال می کنن اما در جاهای متمدن تر همون امیال و اغراض را کادو پیچی میکنن و روش هم یک پاپیون میزنن بهت تحویل میدن . همون فرقی که بین بشین و بفرما و بتمرگ وجود داره. خوب مسلمه وقتی بهت بگن بفرما تو با آرامش میشینی و احساس بهتری داری.
برای همه تون که به اینجا می آیید آرزوی سلامتی و موفقیت و شادی و آرامش واقعی و دورنی می کنم.
راست کامنت ها تائیدی نیست و نوشته هاتون بعد از ارسال منتشر میشه.
نیمۀ پنهان 
🙂 …خیلی وقت بود نوشته ای ازت ندیده بودم…
راستی، هنوز … هستی؟ ای کاش می شد یه موقع می دیدمتون 🙂
سلام . ببخشید مجبور شدم کامنتت را یک تکه اشو حذف کنم . نه ما از اونجا رفتیم . درسهات خوب پیش میرن؟ اره خوب میشد … نمی دونم شاید یک روز بشه. 🙂
آها…نه، مشکلی نیست. فهمیدم چرا.. 🙂 درسها والله…خوب بود، الانا بی حوصله شدم خیلی خوب نیست
آره، من شاید رفتم از کانادا به زودی، اگر میشد خوب می شد…
ای بابا … برای چی؟ نکنه هوم سیک شدی؟ به هر حال امیدوارم بهتریتونی بهترین تصمیم را برای زندگیت بگیری
خودمم نمیدونم…نه، هوم سیک نه؛ ولی احساس تنهایی می کنم…دوستام هستند…ولی یه حس خاصه
مرسی، امیدوارم یو هم موفق باشی همیشه 🙂
سلام دوست نازنینم خوبی؟ مدتهاست از تو بیخبرم.مخصوصا که در یک اتفاق ناجوانمردانه تمام ایمیلها و کانتکتهام پاک شدند و هیچ جوری بهت دسترسی نداشتم.خیلی برام عزیزی خانومی.خوشحالم که ازت خبری گرفتم.
@ محمد
به این احساس تنهایی که نوشتی میگن» هوم سیک » شدن. هوم سیک شدن لزوما احساس دلتنگی برای خانه و وطن قبلی نیست . همین که بی حوصله ای و از درسات عقب افتادی و احساس تنهایی داری نشونه های هوم سیک شدنه. بهتره کمک بگیری و الا به خودت میایی میبینی که غرق شدی در احساسات بد و منفی و هیچ چیز حتی رفتن از کانادا و یا برگشتن به ایران حالت را خوب نمی کنه. خیلی باید به خودت کمک کنی تا از این حالت دربیایی.
@ رینا
رینا جون من هم خیلی خوشحالم که باهات دوباره حرف زدم. ایمیل من هنوز بالای این صفحه هست. امیدوارم که تو کار هات موفق بشی .
اااا، راست می گیا! دقیقاً همینه؛ غرق در تفکرات شدم؛ اکثراً منفی…اکثراً به گذشته زیاد فکر می کنم و بیشتر در خونه می مونم….آره، خیلی وقته از درسهام عقب افتادم. احساس می کنم بیماری های مختلفی دارم 🙂 سینوزیت ولی داشتم
ورزش خیلـــی تاثیر داره
🙂
🙂
سلام
سلام رز عزیز از وبلاگ دوستانی که ساکن کانادا هستند که مدتهاست نمی نویسند وبلاگتان را دیدم از راهنمایی هایتان بهره مند شدم اگه زحمتی نیست پرسشهایم را پاسخ دهید میتونم بپرسم چند ساله کانادا هستید در چه شهری مثل اینکه نام شهر کامنت بالا را حذف کردید؟! چرا؟ ببخشید که جسارت کردم اتفاقا شخصی که از مونترال مهاجرت هم کرده بود اسم شهرش را نگذاشته بود
برای اینکه رشته خودم علوم انسانی هست میتونم بپرسم رشته تحصیلی تان مرتبط به کارتان هست ؟ ممنون از پاسخ پر مهرتان
ارشیو وبلاگتان حذف شده:) عالی می شد تجربیاتتان برای رسیدن به کانادا را می خواندیم
مرسی